Hacía un tiempo ya que merodeabas en mis andares y un 8 de enero,
sin preguntar, entraste en mi vida. Nadie supo nunca ni el cómo ni el por qué
de tu visita; ni siquiera por qué me escogiste a mí de entre la multitud. Una
cosa sí era cierta: te quedarías conmigo hasta el fin de mis días. Tras un
sinfín de pruebas y de reconocimientos, una voz retumbó en lo más profundo de
mi ser, intransigente, sin piedad ni metáfora alguna. Calando en mi estúpido y
estropeado cerebro. Una cosa me quedó clara: nunca nada volvería a ser como
ayer.
Tardaron tres años en presentarnos. Te llamabas ELA (esclerosis
lateral amiotrófica); tus apellidos: neurodegenerativa y sin tratamiento
alguno. Sentí pánico. Creí morir. Tras unas complejas semanas, tomé una
decisión: si quería seguir viviendo en mi pequeño mundo, sería mejor que me
acostumbrara a ser tu rehén. Y te diré algo: a pesar de que por tu culpa me
caiga en medio de la calle y me hayas dejado impotente para levantarme,
esperando que alguien desconocido me recoja del suelo y me ponga en pie,
¿sabes? No me importa. Querrá decir que aún sigo viva.
Quiero expresar mi agradecimiento a todas y cada una de las
personas que se están mojando por la ELA. Entre bromas y agua helada, hacéis que enfermos como yo renueven la esperanza y podamos pensar
en un futuro no tan incierto.
Molt colpidor!, però no defalliu. Som un poble solidari i ho demostrem any rere any amb els nostres donatius i amb les nostres ganes i, enguany, no ha de ser diferent. A través de la Marató i gràcies a gent entesa i a l'ombra, es podrà fer recerca de guanys, d'estudis i, perquè no, de troballes per posar fre i fi a aquestes malalties tan i tan aniquiladores.
ResponderEliminarTinc fe. Tinguem fe!
Núria Plana
HOLA I GRACIES NURIA, PER DEDICAR-ME PART DEL TEU TEMPS.
ResponderEliminarSE QUE SOM UN POBLE SOLIDARI. PERO, COM BE SAPS, NO HO ES TOTHOM.
PRETENC AMB AQUEST ARTICLE QUE AQUEST MINIM % NO ES RELAXI I PENSI.